Świat Śródziemia część 1 rasy

                                   Rasy

Elfowie, Quendi ( Mówiący) - najstarsza, najpiękniejsza i najmądrzejsza rasa śródziemia a jednocześnie pierwsi jego mieszkańcy. Zwani są też pierworodnymi Dziećmi Iluvatara. Na początku wszyscy posiadali imię Eldarów nadane im przez Oromëgo, ale później nosili je tylko ci, którzy poszli za nim na Zachód.
 

Historia

Zostali stworzeni przez Eru Ilúvatara w Pierwszej Erze świata. Valarowie przyjęli ich do Valinoru, gdzie większa część z nich zamieszkała, oprócz Avarich którzy pozostali w Śródziemiu. Jedną z najcenniejszych rzeczy, jaką kiedykolwiek stworzyli, były Silmarile. Wykuł je Fëanor pochodzący ze szczepu Ñoldorów. To z powodu owych kamieni elfowie zostali wplątani w wojnę z Morgothem. Na skutek przewin popełnianych przez Ñoldorów, Valinor został przed nimi zamknięty, zaś wielu z nich osiedliło się w Śródziemiu i odeszło z niego dopiero po zakończeniu Trzeciej Ery.

Charakterystyka

Elfy były obdarzone długowiecznością i nieprzemijającą młodością (żyli tak długo, że ludziom wydawało się że są nieśmiertelni), nie dotykały ich choroby i zarazy, jednak podobnie jak ludzie mogli zginąć od miecza, ognia lub nawet ze smutku. Wzrostem dorównywali ludziom, jednak byli od nich bardziej smukli. Włosy mieli złote lub srebrne, w oczach odbijało się światło gwiazd. Elfowie byli znani również ze swego jedwabistego głosu, to oni ułożyli większość pieśni Śródziemia. Ponad wszystko uwielbiali śpiew i poezję, to oni nauczyli mowy wszystkie inne istoty Ardy.

Podział

Elfy były podzielone na dwa szczepy: Avarich - zwanymi również elfami opornymi i Eldarów, którzy z kolei dzielą się na: Vanyarów, Noldorów i Telerich. Tych ostatnich podzielono zaś na Sindarów (elfy szare), Nandorów, Laiquendich (elfy zielone), Umanyarów i Moriqendi (mroczne elfy).





 Majarowie - duchy stworzone dla Ardy, by pomogły Valarom ukształtować świat.
Na czele Majarów stali Eonwe, herold Manwëgo, oraz Ilmarë, służąca Vardy. Wielu Majarów było związanych z poszczególnymi Valarami. Przykładowo, Ossë i Uinen, jako duchy morza, podlegały Ulmowi. Z istot tych wywodzili się też Istari. Niektórzy z nich, tacy jak Sauron, przyłączyli się do Władcy Ciemności.




 Istari - Majarowie wysłani przez Valarów do Śródziemia w celu pomocy ludziom i Elfom w walce z siłami zła.
Nazywano ich powszechnie czarodziejami. Mieli postacie starców, posiadali jednak moc większą od innych istot Śródziemia. Było ich pięciu, zaś najbardziej znanym z nich był Gandalf Szary.
 

Istari:

• Olórin - szary czarodziej, znany jako Gandalf lub Mithrandir. Po walce z Balrogiem nazwany Gandalfem Białym.
• Curumo - biały czarodziej, znany głównie jako Saruman. Po swej zdradzie przyjął tytuł "Saruman Wielu Barw".
• Aiwendil - brązowy czarodziej, zwany Radagastem.
• Alatar i Pallando - błękitni czarodzieje o nieznanych losach. Prawdopodobnie wyruszyli na wschód, do Easterlingów i tam zostali zabici, lub dołączyli się do Saurona. Byli nazywani też Morinehtarem i Rómestámem.

Gandalf po przybyciu do Śródziemia jako ostatni z Istarich dostał od Cirdana jeden z pierścieni elfickich, a mianowicie Naryę Czerwony Pierścień ognia czego bardzo zazdrościł mu Saruman.

Krasnoludowie

 

 

Krasnoludowie - jedna z ras Śródziemia, nazywane były też Naugrimami lub Khazâdami.

Wygląd i zamiłowania

Ich stwórcą i nauczycielem był Aule, mistrz rzemiosła i wiedzy o materiałach. Odziedziczyli po nim wiele cech: bardzo kochali ziemię ( jaskinie, groty, podziemia itp.), brzydzili się złem, byli doskonałymi rzemieślnikami i górnikami (a co się z tym wiązało- wyróżniały się dużą wytrzymałością, precyzją i odpornością na ogień). Nikt w Śródziemiu nie wykonywał tak pięknego, a zarazem trwałego oręża jak oni.
Mimo swego niezbyt wielkiego wzrostu - większe od hobbita, mniejsze od człowieka - posiadali niezwykłą siłę i krzepę. W walce wręcz, w której prawie zawsze wykorzystywali topory własnej roboty, mało kto mógł im dorównać. Walczyli zawzięcie, z uporem i poświęceniem. A ponieważ żyli i pracowali w grotach i jaskiniach, doskonale widzieli w ciemnościach. Ich głowę zdobiły bujne i długie brody (jedne z ich największych chlub), na punkcie których byli bardzo wrażliwi.
Jeżeli kiedykolwiek wyrządziłeś krasnoludowi krzywdę, lub coś mu skradłeś, bądź pewien, że ci tego nie zapomni i nie daruje. Zemsta mogła trwać przez kilka pokoleń i podobnie jak obrazy, nigdy nie zapominały zasług lub danego słowa.
Krasnoludowie to lud bardzo hardy i silny.

Życie codzienne

Długość ich życia wahała się między 250-300 lat. Niestety liczba krasnoludów stale malała. Było to spowodowane licznymi wojnami (często powodem była chciwość lub zwykła głupota) i bardzo małą ilością krasnoludzkich kobiet. Kobiety stanowiły zaledwie jedną trzecią wszystkich krasnoludów, a na dodatek nie wszystkie chciały zakładać rodzinę.
Ze względu na swój wędrowniczy tryb życia krasnoludowie posługiwali się różnymi językami (sindarian, westron). Posiadali także swój własny, stworzony specjalnie dla nich przez Aulego. Zwał się khzdul (w wolnym tłumaczeniu oznacza to ni mniej ni więcej tylko „krasnoludzki”). Był tajny i służył nauce. Nieliczni poza krasnoludami znali jego tajniki. Nawet imiona na ich grobach nie były nim pisane. Jedyne znane nam przykłady tego języka to zaledwie kilka imion, nazw (np. Khazad-dum- „krasolud-dom”) i okrzyków jednego z głównych bohaterów „Władcy Pierścieni”, krasnoluda Gimliego („Baruk Khazad! Khazad ai-menu!”-„Topory krasnoludów! Krasnoludy biją!”)
Nikt nie wie, co dzieje się z nimi po śmierci. Sami krasnoludowie uważają, że Aule zabierze je do Sal Mandosa i dołączą do dzieci Illuvatara. Będą tam czekali aż dopełnią się dni, by móc pomagać Aulemu przy odbudowie Ardy po Ostatniej Bitwie.
Sami siebie zwali Khazadami, elfy nazywały ich Naugrimowami (czyli „karły”) lub Nogothrimowami, choć czasem zwano ich także Ludem Góry.
”Aule dał krasnoludom krzepę i wytrwałość. Dlatego są twardzi jak kamień, uparci, w przyjaźni wierni, w nienawiści zawzięci; lepiej niż wszystkie inne obdarzone mową stworzenia znoszą trudy, głód i cielesne rany. Żyją też długo, o wiele dłużej niż ludzie, lecz nie są nieśmiertelni”
„Krasnoludowie są na ogół hartowni, zawzięci, skryci, pracowici, nie zapominają krzywd ani dobrodziejstw; kochają kamienie, klejnoty i rzeczy zrobione ręką biegłego rzemieślnika bardziej niż to, co żyje własnym życiem. Nie są wszakże źli ... bardzo niewielu krasnoludów dobrowolnie poszło na służbę Sił Ciemności...”.

Historia krasnoludów

Początki Ardy oraz I Era

Jak zostało wyżej przytoczone, krasnoludów stworzył Aule w ciemnościach Śródziemia, nie mogąc doczekać się dzieci Illuvatara, którym chciał przekazać swoją wiedzę. Pracował nad nimi w ukryciu bojąc się skarcenia przez innych Valarów. Tak powstało siedmiu ojców krasnoludów. Ponieważ były to czasy, w których okrutny Melkora siał jeszcze zło na ziemi, obdarzył je w siłę i nieustępliwość. Była jednak jedna rzecz, której nie mógł im dać- własny byt. Wszyscy krasnoludowie powstali z jego bytu i byli mu bezgranicznie posłuszni. Aule nie pragną takiej władzy. Chciał mieć jedynie swoje dzieci, które były by inne od niego i uczniów, których mógłby nauczać i przekazywać umiejętności. Illuvatar widząc miłość, jaką darzył krasnoludów Aule i mając wzgląd na jego skruchę, dał im własne życie. Nie zgodził się jednak na ich udoskonalanie, a także zakazał pojawienia się ich na ziemi wcześniej niż zrodzeni z jego myśli Pierworodni. Tak więc Siedmiu Ojców Krasnoludów zasnęło w różnych częściach Śródziemia, oczekując przebudzenia Elfów. Zawsze potem byli podzieleni na siedem plemion. Wyedy też Illuvatar zapowiedział, że nie będą się zbyt lubiły z elfami.
Nam znany jest tylko Durin, który przebudził się w pieczarach góry Gundabad. Następnie wywędrował na południe gdzie za siedzibę obrał sobie Khazad-dum (tłum. „krasolud-dom”), przez elfy zwaną Morią. Była to najpiękniejsza i największa ze wszystkich krasnoludzkich siedzib. Podziemne komnaty, korytarze i kopalnie ciągnęły się w niej prze wiele poziomów w głąb gór. Do Beleriandu zawędrowali dopiero w drugim wieku niewoli Melkora. Tam też, na wschodnim stoku Ered Luin, wybudowali dwa miasta: Gabilgatholem, przez elfy zwane Belegostem (Wielka Twierdza), oraz Tumunzaharem, zwany Nogrodem (Siedziba Wydrążona w Skale). Ich przybycie budziło wielkie zdumienie wśród elfów, którzy byli przekonani, iż są jedyną rasą potrafiącą mówić i tworzyć różne przedmioty. Język krasnoludów brzmiał dla nich dość sucho i nieprzyjemnie. Nie były w stanie nic z niego zrozumieć, a tylko niewielka ilość potrafiła się go nauczyć. Za to krasnoludowie przyswajali języki bardzo szybko. Mimo, iż stosunki między Naugrimowami i Eldarami były dość chłodne, interesy i handel między obydwoma stronami miały się bardzo dobrze. To dzięki nim powstała wielka droga, która biegła u podnóży góry Dolmed i dalej wzdłuż rzeki Askar.
Pod koniec drugiego wieku uwięzienia Melkora Thingol i Meliana zostali ostrzeżeżeni przez Majarów o grożącym niebezpieczeństwie. Poprosili więc krasnoludów z Belegostu o zbudowanie im twierdzy. Oni zaś chętnie na to przystali. Duch tkwił w nich jeszcze młody i krasnoludowie ochoczo rwali się do pracy. A co szczególnie dziwiło - za swoją robotę nie zażądali zapłaty. Uważali, że trud ich był z góry wynagrodzony. Byli bowiem uczeni przez Melianę wielu sekretów kunsztu, a od Thingola dostawali mnóstwo pięknych pereł, które budziły w nich zachwyt i podziw. Tak powstała jedna z najpiękniejszych i najpotężniejszych elfich twierdz w Śródziemiu. Zwano ją Menegroth (Tysiąc Grot).
Mimo, iż, obie rasy za bardzo za sobą nie przepadały, to jednoczył je jeden cel. Tym celem było pojawiające się na nowo zło. Były to czasy, w których kuźnie w Nogrodzie i Belegoście coraz częściej zamiast przeróżnych pięknych rzeczy zaczynały produkować zbroje i miecze. I to nie tylko dla siebie, ale także dla ludzi i elfów...
Swoją prawdziwą odporność, waleczność i hart ducha krasnoludzka rasa ujawniła podczas Piątej Bitwy Beleriandu, Bitwy Łez Nieprzeliczonych. Była to zarazem pierwsza i ostatnia z wielkich bitew, w której krasnoludowie brali udział. Gdyby nie zdrada i podstęp Morgotha, kto wie, czy nie zakończyłaby się ona zwycięstwem. Ich wielka odporność na smoczy ogień dała się bardzo we znaki przeciwnikom i mało, co nie pokrzyżowała planów posępnego Nieprzyjaciela. Glaurung, ojciec smoków, długo jeszcze musiał leczyć rany zadane przez ich topory.
Krasnoludowie doświadczyli także Przekleństwa Noldorów. Poproszeni przez Thingola o osadzenie Silmarila w Nauglamirze zrobili to. Nie mogli jednak oprzeć się piękności naszyjnika i pogodzić z myślą oddania go. Zaczęli, więc rościć sobie prawa do niego. Oburzony Thingol nakazał im się wynosić. Wtedy chciwość wzięła górę. Zabili go, zabrali Nuglamir i uciekli . Wprawdzie elfom udało się ich złapać, zabić (przeżyło tylko dwóch, którzy to po powrocie do Nogrodu opowiedzieli swoim braciom bardzo zmienioną wersję wydarzeń), i odzyskać naszyjnik, ale to doprowadziło zaledwie do jeszcze większej wojny między nimi a khazadami z Nogrodu, w wyniku, czego splądrowano i zniszczono Menegroth.
Pierwsza Era kończy się Wielką Bitwą, podczas której Morgoth został pokonany i wysłany poza kręgi świata.

II Era

Mało wiadomo o czynach krasnoludów w tymże okresie. Gdy zachodnia część Śródziemia uległa zniszczeniu, a wraz z nią część łańcucha Gór Błękitnych, wraz  ze znajdującymi się tam twierdzami Nogrod i Belegostm, większość krasnoludów zaczęła emigrować. Zamieszkali głównie w Morii. Odizolowali się prawie całkowicie od świata i zajmowali się wyłącznie swoimi sprawami. Był to także czas rosnącej potęgi Saurona oraz powstania Pierścieni Władzy. Siedem przypadło krasnoludom (dostali je od zaprzyjaźnionych elfów z Hollinu). Dla każdego władcy plemienia po jednym. Sauronowi nie udało się jednak zawładnąć nimi ani zarazić złem za ich pomocą. Jak możemy przeczytać w dodatku do „Władcy Pierścieni”, Pierścień ”... wywierał na nich tylko ten wpływ, że rozpalał w nich namiętne pożądanie złota i klejnotów tak, iż wszystko inne, najlepsze nawet rzeczy, mieli za nic i pałając strasznym gniewem na tych, którzy im te najbardziej umiłowane skarby wydarli, gotowi byli krwawo pomścić swoją krzywdę”.
Czarny Władca znienawidził przez to krasnoludów jeszcze bardziej. Ze wszystkich sił starał się ich zgładzić i odebrać Pierścienie. W późniejszych czasach udało mu się to lecz tylko częściowo. Odzyskał trzy z nich, a resztę pożarły smoki. Erę tę kończy zwycięska bitwa Ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi z Sauronem, w której krasnoludowie brali udział po obu stronach konfliktu (Plemie Durina w całości poparło Ostatni Sojusz).

III Era 

Gdy w 1980 r. III Ery krasnoludowie z Morii, w pogoni za mithrilem, szlachetnym srebrem, dokopali się zbyt głęboko i uwolnili ucieleśnienie zła i zgrozy pod postacią demona Balroga, większość z nich została zmuszona do ucieczki. Ich celem były głównie Góry Szare, ale Thrain I, dziedzic korony, za siedzibę obrał sobie Samotną Górę (Erebor), zakładając tam w 1999 r. Królestwo pod Górą.
W latach ok. 2190-2590 królestwo opustoszało, ponieważ królowie Plemienia Durina postanowili osiedlić się w Górach Szarych. Skutecznie wybiły im to z głowy i zmusiły do powrotu smoki, zabijając króla Dáina I wraz z synem, Frórem, na progu ich własnej komnaty. Krasnoludy powróciły wówczas do Ereboru, część z nich osiedła także pośród Żelaznych Wzgórz.
Przez lata handel między tymi placówkami rozwijał się, a bogactwa i sława [[Erebor]u rosły. Jednak W 2770 r., skuszony potężnymi bogactwami, wtargnął do Ereboru Smaug Złoty, najpotężniejszy z żyjących smoków. Ci, którzy przeżyli jego pogrom, uciekli i rozproszyli się, albo wraz z Thrórem, Thráinem i Thorinem wyruszyli na południe, zatrzymując się wszędzie tam, gdzie mogli znaleźć pracę. W międzyczasie (około 2790 r.) Thrór zdecydował się wrócić do siedziby swoich przodków - Khazad-dum. Niestety nie został zbyt mile powitany przez nowych lokatorów. Przywódca orków, Azog, odrąbał mu głowę i zbezcześcił ciało. krasnoludowie nie dopuścili się zapomnienia zniewagi. Dało to początek wielkiej bitwie między krasnoludami a orkami. Wzięli w niej udział krasnoludowie ze wszystkich plemion, nie tylko Durina. Początkowo nie powodziło się im najlepiej. Dopiero po przybyciu braci z Żelaznych Wzgórz i po wielu zaciekłych walkach, udało się pokonać orków i zabić Azoga. Wskutek tej blisko 30-letniej bitwy poległo wielu przedstawicieli tej szlachetnej rasy, w tym członkowie królewskiego rodu Durina. Tak więc, mimo, iż krasnoludowie wygrali tę wojnę, to byli zbyt słabi, by objąć Morię w posiadanie („Ruszyliśmy na tę wojnę żeby wziąć pomstę i pomstę mamy. Ale nie jest słodka. Jeśli to ma być zwycięstwo, za małe są nasze ręce, żeby je utrzymać”).
W 2941 r. drużyna Thorina Dębowej Tarczy wyruszyła w celu zabicia Smauga i odzyskania skarbów oraz królestwa. W skład drużyny wliczamy m.in. hobbita Bilba Bagginsa, który przysłużył się sprawie jako „włamyhobbit”, czyli złodziej i włamywacz. Po wielu przygodach (opisanych w „Hobbicie”) i Bitwie Pięciu Armii, dopięły swego. Niestety Thorin przypłacił tę podróż życiem. Królem Erebornu został Dain II. Udało mu się odbudować królestwo i przywrócić mu dawną chwałę.
W 2989 r. Balin, jeden z kompanów Thorina i przyjaciel Bilba, spróbował na nowo zasiedlić Morię. Niestety odradzające się w Śródziemiu zło wróciło tam ponownie. Po pięciu latach, wraz ze swoimi współplemieńcami, zostaje zabity przez orków.
25 października 3018 r., na naradzie u półelfa Elronda, w

Krasnoludy podczas narady u Elronda.

mieście Rivendell, powstaje Drużyna Pierścienia, której celem staje się ochrona Powiernika Pierścienia, hobbita Froda Bagginsa, siostrzeńca Bilba, w jego niebezpiecznej i rozpaczliwej misji. W skład Drużyny wszedł Gimli, syn Glóina z rodu Durina. Po wielu przygodach (o których opowiada „Władca Pierścieni”) Gandalfowi Szaremu, dobremu Czarodziejowi, udaje się pokonać gnieżdżącego się w Morii Balroga. Po zniszczeniu przez Froda Pierścienia Jedynego i pokonaniu Ciemności, rozpoczęła się Czwarta Era , Era Panowania Ludzi, Era, w której coraz mniej było miejsca dla innych ras. Z nielicznych informacji w zapisakch Tolkiena można wywnioskować że Moria została ponownie zasiedlona przez Krasnoludy za panowania Durina VII. Przemawiałby za tym fakt odbudowania przez krasnoludy bramy Minas Tirith między innymi z mithrilu, który zdobyć można było jedynie w Khazad-dum.

Języki

Krasnoludowie posiadali swój język Khuzdul, jednak posługiwali się nim nie zbyt często, ponieważ go ukrywali przed obcymi. Woli się uczyć języków obcych niż dzielić się wiedzą o swoim języku. Wytworzyli też swój język migowy zwany Iglishmek.

Plemiona kranoludów

Krasnoludowie podzieleni na siedem plemion (każdy szczep pochodzi od jednego Ojca Krasnoludzkiego Plemienia):
Długobrodzi - z Khazad Dum
Ognistobrodzi - z Nogrodu
Szerokobiodrzy – z Belegostu
Żelaznoręcy - pochodzący z dalekiego wschodu połączeni z Sztywnobrodymi
Czarnowłosi - pochodzący ze wschodu połączeni z Kamiennostopymi

Znane krasnoludy

• Thorin II Dębowa Tarcza i jego drużyna
• Gimli
• Durin
• Thrain
• Thrór
• Durin III
• Durin VI
• Balin
• Azaghâl
• Dwalin
• Dáin II Żelazna Stopa
• Dís (jedyna wymieniona z imienia kobieta krasnoludzka)
• Glóin
• Fíli
• Kíli
• Ori
• Thráin II

Orkowie

Orkowie- rasa stworzona przez Morgotha, wywodząca się od uprowadzonych przez niego elfów i być może ludzi, wyniszczonych przez długotrwałe tortury i czarną magię. Nie znosili światła dziennego. Ich ulubionym pożywieniem jest mięso, bez względu na pochodzienie. Mówili głównie Czarną Mową i Werstronem. Orkowie to drwina Morgotha z elfów. Mimo, że pochodzili od nich byli ich całkowitym przeciwieństwem: byli plugawi, brudni, niemający praktycznie wolnej woli. Ślepo słuchali rozkazów Morgotha, a potem Saurona. Byli podstawową jednostką w armiach Angbandu i Mordoru, dlatego też nie liczono się z ich życiem. Wśród nich wyróżniali się Uruk-hai.

Valarowie

 

Valarowie - duchowe byty, stworzone przez Eru, najpotężniejsi z Ainurów, którzy zeszli na Ziemię. Po zstąpieniu przybrali cielesne formy i ukształtowali Ardę, przygotowując ją na przybycie Dzieci Ilúvatara: elfów i ludzi. I i przybrali cielesne formy., stworzone przez największe siły Ardy. Początkowo najpotężniejszym Valarem był Melkor, jednak zbuntował się on przeciwko Eru i stał się Czarnym Nieprzyjacielem Świata - Morgothem. Po jego buncie głównym Valarem został Manwë, jego brat.
Pomimo, że ludzi uważali ich za bogów, nie byli nimi. Pełnili raczej funkcję obrońców Dzieci Ilúvatara oraz jego wysłanników. Najbliżej związani z nimi byli Eldarowie, którzy mieli możliwość osiedlenia się u ich boku w Valinorze.
Początkowo Valarowie mieszkali na wyspie Almaren, zniszczonej przez Morgotha wraz z latarniami Iluiną i Ormal. Potem zamieszkali w Amanie, który podczas Przemiany Świata został wyniesiony poza Ardę.
Valarowie posiadali swój język, który się nazywał Valarin.

Valarowie

• Manwë - Súlimo, Król Valarów, brat Melkora
• Ulmo, Król Morza
• Aulë
• Oromë
• Mandos
• Irmo
• Tulkas

Po zbuntowaniu się Melkora, nie był on uznawany jako jeden z Valarów.

Balrogowie

Balrogowie - Majarowie, którzy przeszli na stronę Morgotha. Ich pierwotna nazwa to Valaraukarowie, Duchy Ognia.
Balrogowie stali się sługami Władcy Ciemności w Pierwszej Erze. Najwięcej szkód wyrządzili za czasów Morgotha podczas Wojen Beleriandu wtedy też większość z nich poległa, wspomagali orków w napadzie na Gondolin. Po pokonaniu go przez Valarów skryli się w lochach Angbandu lub opuszczonych, mrocznych miejscach we wnętrzu ziemi. Jeden z nich został obudzony przez Krasnoludów w Morii. Zabił on Durina VI. Najsilniejszym i największym balrogiem był Gothmog.

Charakterystyka

Uważano je za najstraszniejsze i najokrutniejsze ze sług Morgotha. Potrafili posługiwać się magią, a w ręku dzierżyli miecze z płomieni. Byli nieśmiertelni, a zniszczyć ich mogła tylko siła potężniejsza niż oni sami. Byli istotami władającymi ogniem i cieniem, potężnymi i wzbudzającymi strach.

Nazgûle

Nazgûle - Upiory Pierścienia. Niegdyś władcy ludzi pragnący władzy, zniewoleni przez Saurona, który dzięki dziewięciu Pierścieniom Władzy zmienił ich w bezwzględne i pozbawione własnej woli stworzenia. Największym z nich był Czarnoksiężnik z Angmaru. Drugi w hierarchii, Khamûl pochodził ze wschodu Poruszali się na wielkich, szybkich, czarnych koniach, a następnie na olbrzymich skrzydlatych bestiach.
Posługiwali się czarną mową. Ich siedzibą jest Minas Morgul oraz Dol Guldur.
W 3018 roku Trzeciej Ery Nazgûle zostały wysłane z misją odnalezienia Shire i Jedynego Pierścienia, a potem dowodzili wojskami Saurona w ataku na Gondor. Zginęli, gdy Frodo Baggins zniszczył Pierścień.

Nazwa Nazgûl pochodzi z Czarnej Mowy i oznacza Upiór pierścienia (nazg - pierścień; gûl - upiór).

Trolle

Ryczący troll.

Trolle (sind. l.mn. teryg, l.poj. torog) - rasa stworzona przez Morgotha jako drwina z entów. Były to wielkie, mało inteligentne, pozbawione zasad istoty, zamieszkujące jaskinie, groty i góry Śródziemia. Początkowo trolle nie umiały nawet mówić, potem większość z nich zaczęła używać zniekształconych dialektów Wspólnej Mowy. Istoty te w większości nie znosiły światła. Pod koniec Trzeciej Ery Sauron wyhodował rasę dość inteligentnych i odpornych na światło słoneczne trolli Olog-hai.

Spis treści

Historia

Zostały wyhodowane w czasie Lat Drzew przez Morgotha, w głębokich otchłaniach Angbandu, z bliżej nieznanych istot. Tworząc je Morgoth zadrwił z entów, a jednocześnie zyskał rasę prawie tak potężną, jak entowie właśnie.
W Latach Drzew trolle poruszały się swobodnie po Śródziemiu i wraz z orkami stanowiły ogromne zagrożenie dla podróżnych. Często wyruszały z nimi oraz z wilkami w bój, w imię niegodziwych celów Melkora. W Pierwszej Erze stały się jednak mniej groźne, albowiem światło Słońca niosło im śmierć. Tylko pod osłoną nocy mogły toczyć słynne Wojny o Beleriand. „Quenta Silmarillion” opowiada, jak w Bitwie Nieprzeliczonych Łez zastępy trolli walczyły w roli straży przybocznej Gothmoga, władcy Balrogów. Choć walczyły bezładnie, to jednak zażarcie i bez lęku. 70 z nich poległo z ręki jednego tylko wojownika - słynnego ludzkiego wodza Hurina, uwięzionego później przez Morgotha.
Po Wojnie Gniewu wielu z nich zostało w głębokich jaskiniach Śródziemia. Jednak gdy pojawił się Majar Sauron, który jednoczył byłe sługi swego upadłego mistrza Melkora, trolle przyłączyły się do niego, a on obdarzył je sprytem zrodzonym z ich niegodziwości, czyniąc z nich tym samym przeciwników jeszcze bardziej niebezpiecznych. Mogły teraz swobodnie wędrować po najciemniejszych zakątkach ziemi.
W Trzeciej Erze potęga Saurona odrodziła się w Mordorze, a Wolne Ludy były dalej nękane przez trolle. Wiele historii z tamtego okresu mówi o ich niegodziwościach. Z ich ręki, na Wrzosowiskach Etten, na północ od Rivendell, poległ wódz Dúnedainów Arador. Przez wiele stuleci trzy olbrzymie trolle (Bert, Tom, William) z lasu w Eriadorze pożerały tamtejszych wieśniaków. Jak na możliwości swojej rasy, tamtejsze trolle były wyjątkowo bystre - potrafiły posługiwać się Wspólną Mową. Czasami schodziły w doliny, grabiąc wsie i mordując chłopów. Przykładem są trolle Tom, Bert i William, pojawiające się w książce "Hobbit".
Część trolli była poddanymi Balroga z Morii, zwanego Zgubą Durina.

Charakterystyka

Niewątpliwie jedna z najgłupszych, ale zarazem najsilniejszych i najbardziej porywczych ras Śródziemia. Trolle dwukrotnie przerastały ludzi, były bardzo silne, brzydkie i miały grubą skórę, przypominającą zbroję łuskową. Choć nie były tak mocne jak kruszący skały entowie, cechowała ich odporność i siła głazu. Ich krew miała czarny odcień. Miały tylko jedną skazę: nie znosiły światła, a większość z nich (poza Olog-hai) pod jego wpływem zamieniała się w kamień. Zaklęcie, które je poczęło, rzucone było w ciemnościach i światło słoneczne unicestwiało ten czar, sprawiając, że skóra-zbroja trolli rosła do wewnątrz, zmieniając te złe i bezduszne stworzenia w kamień.
Głupota trolli była tak wielka, że większość z nich nigdy nie nauczyła się mówić, niektóre zaś przyswoiły sobie zaledwie początki Czarnej Mowy orków. Pomimo, że z łatwością można było obrócić wniwecz ich siłę, w jaskiniach i mrocznych puszczach budziły one strach. Żywiły się najchętniej surowym mięsem, zabijały dla przyjemności i bez powodu, chyba że za powód uznać ich nieopanowaną żądzę zdobyczy, gromadziły bowiem wszystko, co udało się zabrać ich ofiarom.

Gatunki trolli

Olog-hai

Mówi się, że Sauron nie był zadowolony ze swych sług i postanowił w pełni wykorzystać ich siłę. Pod koniec Trzeciej Ery stworzył więc Olog-Hai, zręczne i przemyślne trolle, które mogły przebywać na słońcu tak długo, jak tylko przetrzymywała je tam jego wola. Miały rozum i przebiegłość nikczemnych ludzi, ostre kły i pazury, okrągłe, olbrzymie czarne tarcze, a za broń używały młotów. Walczyły m.in. w górach Mordoru, w lasach wokół Dol Guldur i Mrocznej Puszczy. Podczas Wojny o Pierścień walczyły m.in. na Polach Pelennoru i przed Czarną Bramą Mordoru. Podtrzymywało je zaklęcie, które pękło wraz ze zniszczeniem Pierścienia Jedynego.

Trolle jaskiniowe

Trolle jaskiniowe za siedzibę obrały sobie Morię. Były pokryte łuską, ich skóra miała odcień zielony.
- Kamienne - posługiwały się uproszczonym westronem i były chyba najbardziej podobne do ludzi. Spotkać je można było w Eriadorze.
- Wzgórzowe - zamieszkiwały Gorgoroth i Eriador. Ich ciało pokrywała łuska. Prawdopodobnie porozumiewały się bardzo uproszczoną wersją języka orków.
- Olog-hai - (Olog- troll, hai- rasa); wyhodowane przez Saurona z niewiadomego szczepu w III Erze Słońca. Zamieszkiwały południową część Mrocznej Puszczy i góry Mordoru. Były mądrzejsze od reszty. Posługiwały się Czarną Mową. Póki podtrzymywała ich wola Saurona Słońce, w przeciwieństwie do innych trolli, nie zamieniało ich w kamień.

Trolle górskie

Trolle śnieżne

Trolle śnieżne występowały w Angmarze oraz na wrzosowiskach Etten.Były pokryte białym futrem i nienawidziły Dunedainów.Być może to właśnie one zabiły Aradora.One stanowiły większość armii Angmaru.Wielki dowódca Rogash pochodził od trolli śnieżnych.

Trolle kamienne